Sanne sjeest

Er is niets dat onze sannemans zo leuk vindt als heen en weer racen in haar loopwagen. Van links naar rechts, van voor naar achter. Ze sjeest door de woonkamer en houdt haar speelgoed vast alsof het haar stuur is. Overigens ontdekte zij vandaag de papierbak waar allerlei oude kranten inzitten die zij natuurlijk niet mág pakken, maar toch te pakken kreeg. Natuurlijk werd Madame óók boos toen ik de oude krant uit haar hand griste. "foei" of "nee" of "mag niet" komen niet in haar woordenboek voor en ze trekt zelfs haar meest ondeugende smile uit de kast wanneer ze naar iets graait wat ze niet mag hebben.

Het gaat hard, ze wordt nu al bijdehand. Verder kan ze staan als ze zich aan iets vasthoud. Ze zit stevig. Wiebelt met haar kont in de lucht als ze op de grond ligt. Eet graag veel en vaak, net als moeders.

Het gaat hard met de kleine meid. Ze lijkt af en toe al een echte peuter!!

Moestuin De Magere Oogst!

Ik hou als een echte groente en fruit nerd een weblog bij over de moestuin :)

http://magereoogst.blogspot.com/

moet nog even wachten op broer Frank tot de foto's erop verschijnen.

ik heb gister radijsjes gekocht. héle mooie, witte en rooie...
maar bananen die heb ik niet.

moezzz

Ik was een beetje afgeleid gister. de kerkdienst werd namelijk begeleid door een vrouw die er wel ientje van de familie van I-s moeder moet zijn... het was namelijk nét Fonnes moeder, maar dan met wit haar!

Na het getreur en (vervolgens) de gezellige koffie met broodjes, zijn we onze gedachten ergens anders op gaan richten.

Ik ben sinds gistermiddag de trotse eigenaresse van een moestuin in de kas van mijn vader. de onkruidjes zullen vaak worden weggeplukt, want vader Ted en vriendin hebben beiden tijd. verder heb ik nu wat dingetjes in zaaibakjes staan, om ze later als kleine plantjes over te kunnen zetten naar hun nieuwe glazen warme huis.

Dus misschien loop ik over een paar maandjes te leuren met enorme bergen groente en fruit. :)

(op dit moment staat geplant: sla, andijvie, prei, tomaat, bleekselderij, rode pepers, paprika, meloen, bosuitjes en worteltjes... kijken of er íets lukt, want écht groene vingers heb ik ondanks mijn enoooorme ervaring in de agrarische sector niet).

begrafenis nummer ??4??

kanker is een klote ziekte. punt. en hoewel er een heleboel mensen zijn die het overleven, er zijn er helaas ook een heleboel die het níet overleven.

ik heb morgen een begrafenis van één van hen. mijn oom. die jaren lang op boten vaarde en er ook echt uit zag als Popeye.
ARrrr.
vreemd om iemand dan in een kist te zien, waarvan je niet eens wist dat hij zo mager was geworden. vreemd, dat je soms zo ver staat van je eigen familie... maar dat is hoe het vaak gaat in families. je hebt soms minder contact dan goed is en dat merk je pas als iemand er opeens nooit meer is.
hij heeft bijvoorbeeld nooit Sanne gezien. wat een vreemd idee is.

doodgaan. het is zo'n raar iets. ik ben er niet bang voor. als je zelf dood gaat heb je daar zelf het minste last van. maar als iemand in je omgeving dood gaat... brrr.

laatst bijvoorbeeld kreeg ik een spambericht. ik wist dat het spam was, omdat de afzender van het bericht net een weekje of drie geleden overleed aan een hersenbloeding. naar bed gaan en er niet meer uitkomen. het is allemaal nogal wat.

nu wil ik niet te zwart zien. wil ik niet te verdrietig zijn. en hoewel het een cliché is: elke dag is er een.
als ik dan met mijn kleine meisje aan het spelen ben probeer ik me heel goed te realiseren dat het leven niet zomaar iets is waar iedereen van kan genieten.

en ik geniet heel erg.

morgen begrafenis. daarna koffie met cake. het zal wel gezellig zijn. dat is het meestal. gezellig met een knoop in je buik.

tv kijken in de paradiso

Het was best aardig gister. Mijn lief vond het natuurlijk gewéldíg.
Het publiek was helaas weer eens Des Amsterdams. Ik durfde eerst niet zo goed naar voren in verband met moshpits die ontstaan tijdens dit soort heftige avondjes.

maar het publiek was lief en lui en ongeïnteresseerd en vooral bezig met hun haarstijl en de juiste vage broek-lelijk-overhemd-combinatie. ik stond dus erg veilig me te irriteren aan de "we zijn bij Jay Reatard, want dat is the hip thing to do volgens 3voor12"- attitude van de tieners om me heen. waar waren de jongentjes die van het podium af willen springen en daarbij snoeren mee nemen. waar waren de dronken punkerds die hun eigen bier mee hebben. waar?
nou: de dronken punkerds zouden niet snel 12 euro entree betalen denk ik. en de jongetjes die normaal van podia afspringen, die kiezen hogere podia uit (springt makkelijker).

de opmerking van Reatard was dan ook dat hij beter in zijn hotelkamer naar de tv kon gaan kijken. dat was hetzelfde gezicht geweest.

hier een filmpje van de meneer in actie op straat:



overigens herkende de bassist mijn lief (en later mij ook dus dat viel mee) en herinnerde hij zich hoorn voornamelijk door the long walk van manifesto naar ons huis (10 minuutjes). hij was verder heel lief. teddyberig lief. hij had een enorme hangbuik en geen shirt aan, dus ik heb de vriendschap niet bezegeld met een grote knuffel.... rrrr

2 jaar en een beetje

2 jaar (en een beetje) geleden stapten J&I in het huwelijksbootje.
Dit ging gepaard met een West-Friese bruiloft (wat dan weer gepaard gaat met overmatig drankgebruik en dansende mannen die normaal nóóit dansen).
Een van de dansende mannen was mijn eigen J. Die danst ook nooit en deze moves waren ook erg onvergetelijk. (Gelukkig kan ik deze ooit aan onze tienerdochter laten zien wanneer ze van mij op haar kop krijgt voor overmatig drankgebruik.)
Wat het was kan ik nog niet uitleggen, maar het vonkje sloeg toch over en J had genoeg op om opeens héél stoer te doen en initiatief te tonen. Een week later hadden we een "date". Waar ík opeens wodka dronk (één glaasje maar, maar het was op een straight edge feestje, dus het was ontzéttend stoer) en J mijn handje vasthield. Jaaaa de liefde: dan doe je nog eens gekke dingen.
Bij date twee kreeg ik het album Blood Visions van Jay Reatard van hem. Een plaat vol liedjes over blood and guts. Geen zwemelige liefdesnummers die ik ooit van een andere stille aanbidder ontving (gaaap!). Nee het meest romantische stukje van de plaat gaat van "there's not a substitute for you", maar verder is het voornamelijk veel "it's so much easier when your friends are dead" en "blood visions".

Ik smolt weg door deze blijk van smaak.

Aan mij zijn al die bosjes bloemen en dozen chocola in het begin, niet besteed. Vooral omdat ik realistisch genoeg ben om in te zien dat dit na een paar weken langzaamaan doodbloed "into a bloody pulp". Overigens waardeer ik een mooi bossie enorm (hint hint hint!!!) maar zo'n lp verlept niet.

Vanavond gaan we oude pre kind, pre samenwoon, pre elkaar elke dag zien en sms-jes van "wat eten we vandaag"-tijden beleven. We gaan naar meneer Reatard.

Leuke anekdote: deze jongeman sliep met zijn hippie vrienden op de vloer "bij ons". Ik zat tussen de behaarde mannen in op de bank en zag eruit als het meest jonge, groene blaadje ooit. Naast iemand die uitgebreid uit de boeken deed dat hij nóóit meer zou oefenen in "that crackhouse" en hoe "insane" de lost sounds periode was, zag ik eruit als een 11jarig meisje dat voor het eerst een joint voorbij ziet komen. Een mislukt sticky ging ook rond (waar ik als groen blaadje natuurlijk niet naar keek). 's Ochtends kregen we vierhonderd Thank You-s van de "ik ben niet homo, but i look the part"-bassist van de Boston Chinks (volgens J het tweelingbroertje van het broertje van de J die ging trouwen).

En nu.... bijna 2 jaar ná dat optreden en iets meer dan 2 jaar ná date nummer 2 gaan J en ik oude tijden herleven.
Misschien drink ik wel opeens een wodka en houdt J dan mijn hand vast :)

Sanne, de ultimate screaming machine

Het zijn vast tandjes.

Dat is de standaardzin die wij al twee maanden gebruiken. Wanneer onze meid zichzelf roodkrijst in haar bedje, proberen wij onszelf rustig te houden met "het zijn vast tandjes".
Twee maanden, en nog geen tandje te zien.

Overigens. Het is een fase. Dat is ons tweede lichtpuntje. Alles is een "faaaase". Overdag wil ons kind eventjes héél erg bezig gehouden worden door ons. Als ze aandacht krijgt is ze een heel zoet kind en soms houdt zij zichzelf ook echt wel een uurtje bezig met pogingen tot kruipen, spelen met haar sesamstraat gitaar, omrollen en zeuren als ze niet weer terug kan rollen, of simpelweg heen en weer rollen in haar loopwagen. Gister heb ik haar de "kieteldood" geleerd, waarbij ze het hardop uitschaterde. Een hardop lachend kindje is toch wel érg bijzonder. :)

Vanavond gaat ons moppie drie (!!!) nachten naar opa en oma in Sberg. Dat betekent bijtanken aan slaap én naar Jay Reatard in Paradiso amsterdam (dus eigenlijk níet bijtanken aan slaap).

Er wacht mij een vreselijk irritante klus op mij op kantoor. En ik heb er geen zin in en geen kennis van.

woohoo, spannend!