met wallen onder mijn ogen, die mijn échte leeftijd verraden strompel ik donderdagochtend de IC van 6:50 in. Hoe rock n roll is dat?
De verwachte bekenden sms-ten met bosjes tegelijk af (sommigen verdienen ondertussen de titel "maak bij afspraken met mij altijd een back up plan") en ik vreesde met grote vrees dat ik uiteindelijk in mijn eentje het optreden van the sacks zou moeten volgen.

Natuurlijk kwamen er allemaal onverwachten opdagen.
Zo was daar mijn liefs naamgenoot J. met de Kuif. A (grote vent en tevens een bewoner van ons skitterend kwartiertje) en vriendin. E&H die we wel hadden kunnen verwachten, maar niet hadden verwacht. P die al eeuwen door vrienden Jimmy wordt genoemd, maar niet door ons. Theun K, die al zijn hele leven Theun K wordt genoemd, terwijl hij vast wel een echte achternaam heeft (of dat is gewoon Ka). En mijn broerlief met schoonzuslief.
Na een paar uurtjes allenig zijn (ik heb zelfs alleen gegeten: THE HORROR!) bevond ik mij opeens in uitermate goed gezelschap. en kon ik opgelucht luisteren en kijken naar liefs band die liedjes speelden die ik niet kon en zelfs een waar "kanon"-moment hadden ingebouwd in een van die nieuwe nummers. Natuurlijk ontdekte de geluidsman in één van de laatste liedje het knopje "stadium-sound" waardoor opeens Nielsch met bulderende echo boven de rest uit kwam. Apart slag mensen, die geluidsmannen. ze staan toch vaak achter zo'n bak en zien iedere keer weer nieuwe knopjes die ze nog niet hebben geprobeerd.
met P meegefietst toen ik na een saaie surfband (met enthousiaste fans. het waren goede muzikanten)en het begin van Agent Orange (die voor een oudere generatie waarschijnlijk klassiekers speelden, maar voor mij het begin van een migraine aankondigde)er toch echt genoeg van had. wederom een geluidsman die zelf érg goede oordopjes droeg die al het laag en hoog uit het geluid filteren. helaas vergat hij ons allemaal die dopjes te geven.

vlakbij het station fietste ik ook nog bijna tegen Viktor van Viktor&Rolf op (voor de mode-kenners onder ons: JA, DE VIKTOR&ROLF!). Ik was extra blij met mijn goed uitgekozen outfit natuurlijk. misschien niet punk, maar wel well dressed. :)

op het station nog uit de buurt moeten blijven van naar ogende mannen die mij aanstaarden alsof ik een stukje vlees was en zij veel honger hadden. rare gasten, die noordhollandse boeren die een daggie op stap weest zijn.

she's a rocker...

Terwijl ik ondertussen alweer vergeten ben óóit in Engeland te zijn geweest, moet ik toch maar eens vertellen dat het HARTSTIKKE LEUK was.
We zijn meteen terug gevraagd (inclusief een uitnodiging voor optreden in London) en hebben nieuwe vrienden en vriendinnetjes gemaakt. Waarvan ik waarschijnlijk het grootste gedeelte op myspace heb geweigerd omdat ze in metal bands spelen. :)

Een klein grappig momentje in Brighton ter vermaak. Jongen (type studiebol die opkijkt tegen muzikanten en daarom voor het lokale blaadje interviews doet met bandjes) loopt op R af met lichtverliefde blik in de ogen. R merkt blik niet op. Jongen begint praatje met R. Hieronder de dialoog:

Jongen: I really liked your music
R: thank you
Jongen: you were really great
R: thank you
Jongen: you are such a great bassplayer
R: uh??
Jongen: and you are sooo beautiful
R: uhm.... (zoekt ondertussen een vluchtroute, ik besluit in te grijpen en heel hard tegen haar te praten..)

In Gent (1e avond) stonden we midden in een groot duister kraakpand onszelf heel erg politiek ongeïnteresseerd te vinden terwijl de Grindcore door de speakers knalden en ons voorprogramma een singersongwriter was met punkgitaar en teksten als "melk is moord!" en "arrogante aap". Wij zingen "baby you really got me going" en "my love is like a hurricane" :)
De stroom viel halverwege de set uit, maar het publiek was (ondanks hoog crust gehalte) opmerkelijk geïnteresseerd en vriendelijk. Eén bezoeker gaf als compliment "ik hou alleen van grindcore, maar vind jullie ook heel erg tof", volgens de programmeur was dit een compliment van formaat.
Drie (erg jonge) jongens waar we mee kletsten vonden drop "vuil" (zeg met vlaams accent en gemene ondertoon en het is erg grappig) en natuurlijk kochten de twee nederlanders in het pand onze cd :-)

Brighton was weer wat anders. Binnen een half uur waren we R kwijt, die de auto uit sprong om ergens te pinnen en besloot daarna maar door te lopen naar de pub. De pub had een ontzettend aardige barman en geluidsjongen die snapte hoe dat werkt: geluid. :-) Onze gastheer was een 40-er met ketting aan portemonnee, een enorme platencollectie (die hij verkocht in zijn kleine platenwinkeltje) en goede verhalen over tourende bands en zelf touren. Bovendien vond hij ons optreden erg te gek en bood hij ons zelfs aan de volgende keer ook wat in London te regelen bij een pub/club die nooit bands antwoord omdat er te veel zijn die daar willen spelen.
We speelden met een band genaamd Billy No Mates, waar leden van SNUFF en Vanilla Pod in zaten. Dat betekende veel punkers in de pub. die allemaal hun handjes rood klapten tijdens de tommies set. die volgens mij nét twee liedjes te lang is... (ik hou van korte sets waarbij mensen om meer schreeeuwen ipv vragen). Na het optreden deelden we de merch-tafel met Billy NM die twee shirts hadden terwijl wij dertien verschillende hempjes en shirtjes ophingen (en een Pet en een Barret!). Er kochten wat mensen cd-s en kwamen veel mensen een praatje maken.
Nog een momentje daar: pokdalig kereltje praat tegen mij.
pokdalig kereltje (pk): that was soooo awesome
ik: thanks
pk: you are truely living the dream !
ik: sorry?
pk: i mean, touring and all that
ik: we are just doing three shows
pk: truely living the dream
ik: uhm
pk: i could neverrrr tour with my band
ik: ok.
pk: but yeah, you are living the dream!!!

(vervolgens heb ik tussendoor allerlei nutteloze informatie gegeven over koude kraakpanden en slecht verplichte podia en vies eten en hij luisterde blijkbaar echt niet want hij had het alleen maar over hoe wij de dream aan het leven waren)

In Bristol speelden we in een achteraf gelegen oud warenhuis. Supermooi opgeknapt en beschilderd. Helemaal wit. Het tegenovergestelde van Gent. Hier was het volk allemaal very gay en zich daar ook very van bewust. het was de bedoeling zélf drank mee te nemen. Er was alleen een thee-bar (omdat er geen alcoholvergunning voor het pand was, mocht er geen alcohol worden verkocht... vandaar de thee bar). Na ons (Daverend Succes) optreden werd er uitbunding door de complete gay crowd gedanst op disco en jaren indie. (overigens tijdens onze optredens werd er ook iedere avond bewogen! er was zelfs iemand die een poging to pogoën deed! waarbij wij natuurlijk een afkeurende blik gaven).

We hebben drie keer een geweldig ontbijt ontvangen en geslapen bij superlieve mensen en gespeeld voor superlief publiek dat keer op keer gecharmeerd was door onze "we Loooove Gent/Brighton/Bristol!"

bijdehantetante

een bijdehante tante is altijd nog beter dan een militante tante :)

we proberen haar aan te leren om zélf haar fles vast te houden. dat gaat steeds beter. vooral de fles heen en weer schudden en dan weer in haar mond stoppen vindt ze leuk. als een baby dat bij de borst doet, wordt het minder gewaardeerd... maar met die fles gaat ze haar gang maar :)