de zenuwen gierde door mijn kleine lijfje. overal om mij heen verschenen oude bekenden en vage bekenden... wat verwachtte zij van tommies?
mijn dag begint met een gezonde dosis stress. de demo inlays zijn nog niet af en we moeten ze toch echt meenemen voor vanavond. een handige photoshop kenner helpt me en om half 6 zit ik in de trein richting "home". want soms voelt het westfriese toch nog als thuisbasis.
in manifesto aangekomen is het aantal gele bandjes aanzienlijk (geel=band, medewerkers, backstagelui). het aantal blauwe bandjes (betaalde bezoeker) is op drie vingers te tellen.
als die zaal maar gevuld wordt!
na een bordje opgewarmde veganistische nasi (uh?ja!) betreed ik de zaal wederom. deze is nu opeens aanzienlijk gevuld. de blauwe bandjes lijken de strijd te winnen. er zijn er misschien wel meer dan gele! en geen nazi te zien.. dus ik zucht even opgelucht.
er speelt een rockband met mooie vrouw met goeie stem (die later ons verteld hoe stoer we zijn) en daarna spelen onze nieuwe vrienden van Korte Metten. abba, doe maar, gloria estefan.. alles gaat door de punkvermaler en komt er in fijne smaakvolle hapklare brokjes uit. ik ben fan. let helemaal niet meer op het feit dat ik straks nog moet zingen en zing gezusterlijk met mijn mede tommies de tweede stem partijtjes mee.
we besluiten vlak voor het einde van korte metten onze kittige optreedpakjes aan te trekken. ik werp nog een blik door de zaal. mijn knietjes knikken.
ik blijk meer moeite te hebben met spelen waar ik mensen ken, dan spelen in kraakhollen waar dronken punks je leeg aanstaren. afijn...
gewoon dooorgaan zullen we maar zeggen. ik waggel het podium op. stem mijn gitaar (helemaal niet punk maar goed) kijk even opzij. ske en ra zijn er ook klaarvoor. en dus zijn we de eerste band die precies op tijd kan spelen.
presentator bert is een beetje van slag. verteld de mensen dat we een demo hebben. en zegt nog wat over waar we uiteindelijk hier voor zijn gekomen (anti racisme).. en dan gaan we.
de set ging lekker hoewel ik al in het derde nummer prutste met akkoorden (en vervolgens niemand daar iets over zei, behalve tommie-kenner Frommel B.) en mijn gitaar op standje nul stond (waardoor misschien niemand die pruts akkoorden hoorde?). Na de wissel een veel beter geluid, door zwetende handjes niet helemaal strak.. maar dat bent u niet van ons gewend.
er wordt een kwartier (oke 5 minuten) om een toegave geroepen. dus misschien moeten we die maar eens gaan maken. we hebben namelijk echt niet meer liedjes dan we spelen...
na het optreden complimenten alom en nog even de fijne muziek van schumacher (zo snel als inderdaad) en sack o woes (ik vind ze leuk!) en toen met auto en trein en fiets richting het mooie amsterdam.
we spelen thuiswedstrijd nummer 2 op 5 juni op het beruchte punkster met al onze nieuwe muzikale vrienden in swaf. kom je dan ook kijken?
