Sanne, de ultimate screaming machine

Het zijn vast tandjes.

Dat is de standaardzin die wij al twee maanden gebruiken. Wanneer onze meid zichzelf roodkrijst in haar bedje, proberen wij onszelf rustig te houden met "het zijn vast tandjes".
Twee maanden, en nog geen tandje te zien.

Overigens. Het is een fase. Dat is ons tweede lichtpuntje. Alles is een "faaaase". Overdag wil ons kind eventjes héél erg bezig gehouden worden door ons. Als ze aandacht krijgt is ze een heel zoet kind en soms houdt zij zichzelf ook echt wel een uurtje bezig met pogingen tot kruipen, spelen met haar sesamstraat gitaar, omrollen en zeuren als ze niet weer terug kan rollen, of simpelweg heen en weer rollen in haar loopwagen. Gister heb ik haar de "kieteldood" geleerd, waarbij ze het hardop uitschaterde. Een hardop lachend kindje is toch wel érg bijzonder. :)

Vanavond gaat ons moppie drie (!!!) nachten naar opa en oma in Sberg. Dat betekent bijtanken aan slaap én naar Jay Reatard in Paradiso amsterdam (dus eigenlijk níet bijtanken aan slaap).

Er wacht mij een vreselijk irritante klus op mij op kantoor. En ik heb er geen zin in en geen kennis van.