2 jaar en een beetje

2 jaar (en een beetje) geleden stapten J&I in het huwelijksbootje.
Dit ging gepaard met een West-Friese bruiloft (wat dan weer gepaard gaat met overmatig drankgebruik en dansende mannen die normaal nóóit dansen).
Een van de dansende mannen was mijn eigen J. Die danst ook nooit en deze moves waren ook erg onvergetelijk. (Gelukkig kan ik deze ooit aan onze tienerdochter laten zien wanneer ze van mij op haar kop krijgt voor overmatig drankgebruik.)
Wat het was kan ik nog niet uitleggen, maar het vonkje sloeg toch over en J had genoeg op om opeens héél stoer te doen en initiatief te tonen. Een week later hadden we een "date". Waar ík opeens wodka dronk (één glaasje maar, maar het was op een straight edge feestje, dus het was ontzéttend stoer) en J mijn handje vasthield. Jaaaa de liefde: dan doe je nog eens gekke dingen.
Bij date twee kreeg ik het album Blood Visions van Jay Reatard van hem. Een plaat vol liedjes over blood and guts. Geen zwemelige liefdesnummers die ik ooit van een andere stille aanbidder ontving (gaaap!). Nee het meest romantische stukje van de plaat gaat van "there's not a substitute for you", maar verder is het voornamelijk veel "it's so much easier when your friends are dead" en "blood visions".

Ik smolt weg door deze blijk van smaak.

Aan mij zijn al die bosjes bloemen en dozen chocola in het begin, niet besteed. Vooral omdat ik realistisch genoeg ben om in te zien dat dit na een paar weken langzaamaan doodbloed "into a bloody pulp". Overigens waardeer ik een mooi bossie enorm (hint hint hint!!!) maar zo'n lp verlept niet.

Vanavond gaan we oude pre kind, pre samenwoon, pre elkaar elke dag zien en sms-jes van "wat eten we vandaag"-tijden beleven. We gaan naar meneer Reatard.

Leuke anekdote: deze jongeman sliep met zijn hippie vrienden op de vloer "bij ons". Ik zat tussen de behaarde mannen in op de bank en zag eruit als het meest jonge, groene blaadje ooit. Naast iemand die uitgebreid uit de boeken deed dat hij nóóit meer zou oefenen in "that crackhouse" en hoe "insane" de lost sounds periode was, zag ik eruit als een 11jarig meisje dat voor het eerst een joint voorbij ziet komen. Een mislukt sticky ging ook rond (waar ik als groen blaadje natuurlijk niet naar keek). 's Ochtends kregen we vierhonderd Thank You-s van de "ik ben niet homo, but i look the part"-bassist van de Boston Chinks (volgens J het tweelingbroertje van het broertje van de J die ging trouwen).

En nu.... bijna 2 jaar ná dat optreden en iets meer dan 2 jaar ná date nummer 2 gaan J en ik oude tijden herleven.
Misschien drink ik wel opeens een wodka en houdt J dan mijn hand vast :)