de kippepoot met de kat

mijn lief heeft nog een nesteldrang-spurt de afgelopen paar dagen. nu de bevalling toch wel heel erg eng dichtbij komt, moeten er opeens allerlei kleine huishoudelijke klusjes worden geklaard.
zo is ons toilet sinds vandaag opgeleukt met een nieuwe toiletbril, hangt mijn spiegel na een half jaar nutteloos rondslingeren aan de woonkamermuur, wordt een nieuwe douchegordijnconstructie op dit moment bedacht, zijn er opeens meer opbergruimtes en is de slaapkamer opgepimpt met een nieuwe kledingkast.
mijn taken bij al deze veranderingen zijn voornamelijk: zorgen voor koffie, lieve aanmoedigende woordjes en het naaien van een paar paneelgordijnen. maar goed, daar ben je dan ook weer hoogzwanger voor. meer dan dit kan ik eventjes niet doen.

gisteren hadden we nog een klein gezellig onderonsje met de familie PLUS I&J. Het jaarlijkse Sjoelbaktoernooi. de eerste editie. Overigens was na 3 beurten de lol er wel vanaf en begonnen de magen toch wel érg te knorren. de nieuwe enorme barbeque moest namelijk óók nog uitgeprobeerd worden en broeder E had voor de nodige culinaire hapjes gezorgd. (wij zouden gewoon wat gemarineerde sukjes kip op een stokkie prikken, mijn broer daarentegen gaat met sinaasappelsap en honing menig kippenpoot te lijf).

het was allemaal gezellig en leuk en wie weet voorlopig ook even de laatste keer ivm bevalling en het wachten daarop. hoewel ik nog steeds het idee heb dat het kind nog weeeeeken op zich zal laten wachten, geeft mijn lichaam toch ook af en toe seintjes dat ik misschien er rekening mee moet gaan houden dat mijn voorraadkast vol moet zijn en mijn huis netjes genoeg voor eventuele visite.

maandag nog een bezoekje bij de verloskundige om te kijken of ut al opskiet en ik niet opeens een heftig hoge of lage bloeddruk heb.

die bezoekjes gaan gepaard met flink wat gepoer in de onderbuik. en omdat de inmiddels niet meer zo kleine moid daar nu flink wat ruimte in beslag neemt is dat gepoer nogal onplezierig geworden. dus misschien moet ik gewoon maar eventjes vóór maandag bevallen. Mijn lief heeft het liefst dat ik volgend weekend beval, dan hebben we nog geen plannen (vanavond speelt er nog een aardig bandje in swaf).
ik denk dat ze óf uit dwarsigheid blijft zitten waar ze zit, of gewoon komt op het moment dat ik bij het vriesvak van de Deen sta.

Fietje de Vlo

Een interessant feitje (en vrij nutteloos) welke ik heb geleerd over de kattenvlo, is dat deze kleine zwarte parasietjes ongeveer 1 jaar oud worden. Dan zijn er nog engere details als: hoeveel eitjes ze in dat jaar kunnen leggen, maar daar wil ik niet te veel bij stil staan.

Sinds onze buurkat zo aanhankelijk is en tegen mijn been aanvrijt wanneer ik op het bankje voor ons huisje zit, hebben wij namelijk indoor vlooien. En hoewel mijn lief ze niet ziet en er geen last van heeft zit ik sinds afgelopen week onder de beten. Ik herken de beten goed, want heb altijd katten gehad. Overigens, die katten hadden altijd een weekje vlooien omdat ik ze bij het vermoeden alleen al in bad gooide (ik ben erg handig met katten en het ontwijken van kattennagels) of de frontline erbij pakte.

De kat van de buurvrouw is echter een ware vlooienbaal, die niet echt aandacht krijgt van de bazin. Ten minste. Het beest is altijd buiten. Zelfs met het vuurwerk van afgelopen vrijdag. Overigens heeft het beestje ook heel veel vrienden, want het is een vrij sociale aanhankelijke kat.

Anyway. Ik kan nog niet helemaal spreken van een vlooienplaag, maar heb er tot nu toe 10 ontdekt. En deze 10 hebben om beurten een "proefbeet" genomen. Kattenvlooien leven namelijk niet van het bloed van de mens, maar ze proeven het wel effies. Nou weet ik niet of een vlo hersentjes en een geheugen heeft wat goed genoeg is om na één proefbeet te zeggen "neuh, dit is niet wat ik lust", maar guttegut wat zit ik onder de bulten. En ze blijven maar proeven.

Overigens vraag ik me dan, wanneer ik lees over de levensduur van de vlo, af hoe men heeft ontdekt dat ze een jaartje leven...

Je kunt er moeilijk een chip in stoppen en zo'n beest een jaar lang volgen met een sateliet.

Misschien hebben ze een kat en een afgesloten ruimte gebruikt voor dit experiment.

Eerst hebben ze gewacht tot er een klein baby-vlo'tje was. Die hebben ze direct nadat het arme beest uit het eitje kwam met een kat samen (laten we de kat Felix noemen) in een luchtdichte ruimte gestopt. Er kon niemand bij. Een jaar lang niet. Behalve Kris. De man in het blauwe pak waar vlooien niet op afkomen, die Felix iedere dag zijn water en brokjes geeft. Wel de luxe brokjes, want het is al sneu genoeg dat dat beest geen aandacht of sociaal leven kan hebben.

Op een dag stapt Kris de luchtdichte ruimte binnen om Felix zijn felix te geven. Daar treft hij de kleine vlo levenloos aan op de grond, midden in de ruimte. Kris pakt natuurlijk de vlo op met een plakbandje, zodat hij het lichaampje niet plet tussen zijn grove nagels. De vlo wordt onderzocht, maar het is niet honderd procent zeker dat dit een natuurlijke dood was, of dat Felix na driehonderd keer bijten, krabben en likken het beestje van een milimeter eindelijk te pakken had. Sowieso is één onderzoek géén onderzoek en dus wordt de kat nog een jaar opgesloten met een nieuwe vlo. Deze vlo blijkt ook na een jaar dood te gaan en zó weet de wetenschapper dat vlooien maximaal 1 jaar oud worden...

Ik denk dat Midas Dekker wel kan vertellen hoe ze écht aan dit soort gegevens komen, maar ik vind mijn eigen (totaal dieronvriendelijke) versie toch ook aardig.

Overigens is het 4.32 in de nacht. Heb ik vanaf half 2 de slaap niet meer weten te vatten. Komen mijn ouders om half 12 langs en móet ik dus wel de slaap vatten. Heb ik geen lekkere lig-houding meer over. Is mijn buik nu dusdanig groot dat ik de grootste shirts van Jst pas, maar alleen als ze al te groot zijn voor hem zodat ik ze niet uitrek in het buikgedeelte. Heb ik een auto gekocht (en mijn lief een radio cd speler voor in die auto) zodat het vervoeren van de kleine Ien wat makkelijker wordt. Heb ik leuk nieuws gekregen vandaag. Heb ik zowaar een rondje over de kermis met mijn liefje gelopen, die de kermisdrukte haat. Is er ook best kans dat ik níet ga bevallen op lappendag. Of op de verjaardag van jurre B en Michael J. Maar het kán wel. Heb ik pas twee dagen voor de uitgerekende datum weer een afspraak met team rôôd dus wie weet hoef ik niet eens meer tussen alle veertigers te zitten die allemaal last hebben van biologische klok (het ligt niet aan mij, mijn moeder merkte laatst ook al op dat "al die zwangere vrouwen er zo oud uitzien". Of zij is natuurlijk ook een snob, maar dat laat ik aan onze anonieme lezers over...) Is er geen sprankje van roze wolk, behalve wanneer mijn liefje over mijn buik wrijft en zegt dat híj het wél mooi vindt.

Ik loop nu langs etalages en zie allemaal leuke kleren en denk dan: wauw, straks kan ik mijn voeten weer zien en normale shirts en broeken aan. en schoenen kopen! woohoo! ter voorbereiding op eventuele teleurstellingen heb ik de blousen die ik toch eigenlijk vóór de zwangerschap al niet meer helemaal lekker paste alvast maar weggegooid. Dan kan ik nooit denken "ooit was ik zo slank".

six-o-clock up with the cock

nu ik zelf thuis een beetje hoogzwanger zit te wezen, valt me opeens op hoe weinig mensen in deze arbeiderswijk eigenlijk werken. En wat voor rare types wij als buren hebben.

Zo heb je naast ons de vrouw die een invalide-kaart in haar auto heeft en haar eigen parkeerplek. Ik denk dat zij dus een goede reden heeft om niet te werken. Maar waarom staat bij haar om 6 uur 's ochtends al radio 1 te schallen in de keuken? Waarom gooit ze met elk kastdeurtje dat ze heeft? Waarom laat ze soms haar grijze container meer dan een week aan de weg staan? Waarom begint ze haar levensverhaal tegen wie het maar wil horen, zodat ik niet eens rustig op het bankje voor ons huis een boek kan lezen? (De vorige keer zat ik echt mét boek in handen te lezen en toch dacht ze dat ik tijd voor haar verhaal had....) Ze heeft ook soms een week een man over de vloer. Háár man, volgens mij, die uit Rusland komt. Dan lijkt het net alsof er een leger daar binnen zit. Zo luid wordt er dan soms gepraat.
Als hij er niet is zit ze voornamelijk voor haar huis te praten met de vreemde buurman.

Hem zie ik ook elke dag voorbij lopen, fietsen, of spelend met het alarmsysteem van zijn auto. Zijn auto die altijd glimt want hij poetst hem ongeveer 3 á 4 keer per week. In zijn blote harige barst. Waar niemand om verlegen zit. Hij is het type UB40 en Toto, met een lange staart en een grote kale plek op zijn kop. Altijd sandalen en een afritsbroek. Dezelfde afritsbroek. En soms als hij ons allen een pleziertje doet, een wit hemd ipv die harige buik en rug. Hij heeft ook nog eens zo'n "snelle" zonnebril gecombineerd met een petje waar dan zijn staart uithangt en hij zijn kale plek mee bedekt. Iedere dag loopt hij voorbij, poetst hij zijn auto, hoor je vijf keer achter elkaar het "bleep bleep" van zijn auto (misschien een dwangneurose?), staat hij in zijn halfnakie met de buurvrouw te praten, komt hij aanfietsen, of hoor je hem aankomen rijden in zijn auto met Toto op volume 10.

Dan hebben we nog de buurman die soms maanden van huis is. Die je nooit hoort en waarvan je eigenlijk nooit weet of hij thuis is. Dit is uiteraard mijn favoriete buurman, omdat hij ook nooit klaagt over geluidsoverlast en hij in het huis woont wat aan ons huis vast zit.

Verder heb je het jonge stel met kind. Ik geloof dat zij wel werken...

Dan heb je de aardige schooljuffrouw-achtige vrouw die ik iedere dag een paar keer aan zie komen rijden, hond achterin. Ik denk dat ze wel in het onderwijs móet zitten, wat natuurlijk haar dagelijkse aanwezigheid zou verklaren. Plus de vreemde uren overdag dat ze thuis is/komt. Overigens een van de weinige buren die ik niet ontwijk en waarmee ik wel een praatje maak over het weer of mijn buik... (op haar verzoek).

Dan heb je nog een Surinaams gezin, die je niet zo vaak ziet. Een oudere vrouw en man die zich weleens in klederdracht hijsen (maar waarvoor???). Twee oude vrouwen die samenwonen (ik weet niet of het een stel is) en dan mijn favoriete stel:

Eucalypta en Paulus de verlepte boskabouter. Eucalypta is een oudere (waarschijnlijk nog maar 40, maar type ex-junk, mager, dakloos, niet tegen willen komen in een tunneltje)vrouw met ingevallen gezicht. Een grote neus. Een gele jas uit 1976. En een bijpassende man. Al weten we niet of het haar man is of haar broer. Hij (een stuk kleiner dan zij, een seat marbella met startproblemen als het koud is, een baard en eeuwig een shaggie aan zijn lip geplakt, ook reageert hij nogal uitbundig op de kat van de buurvrouw.. dan lult hij de oren van de kop van dat beest en kroelt hij door haar vachtje etc.) is een vreemde snuiter die onlangs tegen mijn broers auto aanreed... gelukkig had die zijn auto zo geparkeerd dat zijn band uitstak en Paulus dus tegen zijn band aanreed en niet tegen de auto. Hij keek even schichtig om zich heen om te zien of hij betrapt was en sjokte toen snel (snel sjokken ja, echt hardlopen lukt hem niet denk ik) richting zijn armoedig ogende huisje. Ik heb hem nog nooit horen praten tegen een mens. Wel tegen de kat van de buren dus. En de manier waarop hij dat doet toont toch wel enige vormen van GESTOORDHEID aan. Af en toe gaan ze samen in het kleine autootje ergens heen. Soms neemt hij een enorme vishengel mee met een enorme visbak.

Verder wonen er nog een paar saaie stellen, waarvoor ook geld dat ik niet echt het idee heb dat ze werken.. in ieder geval niet fulltime en niet van 9 tot 5. Mensen die dag in dag uit op willekeurige tijdstippen thuiskomen en weggaan.

Gelukkig werken mijn lief en ik zoveel dat we het imago van arbeidersbuurt weer een beetje weten te herstellen. De mensen in de koopwoningen tegenover ons zijn namelijk enorm rijk en snobberig.

Leve Sociale Huur!