een koude gure wind waait langs onze rood geworden oren. het pondje kabbelt richting het ndsm terrein en ik vraag me af waarom er zoveel mensen aan boord zijn. kwart over zes, zal de reden wel zijn.
we lopen richting de enorme boot. weten niet hoe we op het gevaarte moeten komen en worden door iemand op de boot naar de achterkant gestuurd. daar kunnen we aan boord.
aan boord worden we opgewacht door mannen die het stereotype zijn van schipper. handen vol olie. haar door de war. mannen mannen. die mijn korte rok inspecteren. ik begroet hen met een vrolijk hallo, waarop een van de mannen mij vraagt of we vanavond spielen met onze band. duits. heerlijk, hoe ik dat versta en toch altijd half nederlands terugpraat. "ja wir mussen spielen". mijn woorden komen er nog best vloeiend uit. dat het half duits-half nederlands is, doet er even niet toe. wanneer een van de mannen vraagt wat voor soort muziek we maken, denk ik even na "ich glaube. mmm. tsja. ein bischen punkrock?" de ene man krijgt een twinkeltje in zijn ogen. "punkrock?" "ja aber wir singen (ik maak het hints gebaar voor zingen) und uhm 'schreuwen' nicht". "das ist kein Deutsch..." "ah. schreien."zegt de man met de blauwe ogen en enkel bruine handen. de man met het totaal bruine gezicht (type; machinekamer) en het chaotische haar lacht. "ja schreien". vervolgens wijzen de heren mij vriendelijk de weg naar benedendeks waar het optreden gaat plaatsvinden. de temperatuur is niet te harden en ik voel me nogal dom dat ik een minirok heb uitgekozen voor dit weer. maar hoe kouder, hoe sneller ik kleine rokjes draag. beetje tegenstrijdig (en in de zomer lange mouwen).
overal zijn de vloeren scheef. ik bedenk me dat dronken worden op dit gevaarte gevaarlijk is en vast gekneusde enkels opleverd. ik voel me al een beetje wankelend lopen. zee-benen terwijl we in de haven liggen. beneden neemt niemand de moeite om de organisatie op zich te nemen. het is een anarchistische bedoeling. geen leiders. alles collectief. en nou ben ik erg voor de anti-autorität houding, als ik moet spelen wil ik echter iemand die me verteld wat te doen. het liefst een pokdalige jongen met afgetrapte schoenen. dat hoort namelijk zo (wanneer manu en ik bands ontvangen merken we ook dat ze toch snel dingen gaan vragen aan heren in het gezelschap die niets met de organisatie te maken hebben. heel vreemd). ik stel me aan iedereen voor in de hoop C te vinden die met mij contact heeft gehad per email.
geen c. we besluiten dan maar met onze foto's te beginnen. want daarom zijn we zo vroeg op die ellendig koude dag bij elkaar. de broer van L neemt honderden kiekjes. op de boot, naast de boot, voor de boot, skyline van amsterdam. dat soort dingen. en na een tijdje lukt onze "strike a pose" best aardig. we worden vreemd aangekeken door de bruine mannen en vrouwen on deck, maar zelfs dat weten we te negeren. uiteindelijk zit er vast een killer-shot bij, ook al kijk ik vaak onbedoeld boos of geirriteerd. (als ik niet lach zie ik er al snel bitter en boos uit... vreemd, die neutrale look). we dartelen nog een beetje rond. soundcheck van andere band duurt lang (terwijl zij niet eens zouden spelen die avond), we gaan op zoek naar iemand die ons kan vertellen waar het eten is. acht uur. eten gescoord in een klein zaaltje waar de hele bemanning in het duits zit te keuvelen en ons geen stoel aanbied. we eten onze niet zo geweldige maaltijd op, terwijl onze fanschare aankomt. half 9 nog steeds geen soundcheck. tweede band is echter wél snel klaar en voor 9 uur kunnen we dan eindelijk het podium op om te stemmen en te piepen. veel te piepen. de geluidsman geeft als oplossing voor mijn piepende versterker probleem, "you can turn your volume down in between songs".. ja bedankt. het geluid is abominabel slecht en we horen na veel gezeur eindelijk iets van elkaars instrumenten en een beetje zang.
tijdens de thirty minutes voor het optreden zit ik op een klein kantoortje een contract te tekenen. het meisje is uiterst vriendelijk en blijkt zelf ook in een band te spelen. "say if we want to uuz thiz for lets say a dvd about girlbandz. which would be a shit idea ofcourse. do you allow thisz?" uiteindelijk komt het er opneer dat ze opnames mogen maken van ons en er bijna alles mee mogen doen mits er toestemming wordt gevraagd. als wij het 'absoluut shiet" vinden, dan gebeurd er niets met de opnames.
dat gesprekje duurt uiteindelijk zo'n twintig minuten en ik heb net aan tijd genoeg om te stemmen, om te kleden en samen met mijn schwesters het 'podium' op te rennen. we beginnen en het loopt vanaf minuut 1 niet echt goed. het beetje geluid wat er was is verdwenen. ik hoor niets en niemand. en al helemaal mezelf niet. wat een vreselijke galmbak. het is natuurlijk een holle ijzeren bak, die in het water ligt. wat kun je verwachtten?
de zaal ligt onder het gat waar de vissers vroeger de vis doorheengooiden uit hun netten. het is een bizarre zaal. de foto's zullen het jullie beter kunnen laten zien.
in ieder geval ///
bizarre avond met wat kennisjes en gouden jurkjes rondhuppelend in de schuinlopende gangen.
