waar the tommies komen, daar is het feest. zo lijkt het in ieder geval wanneer we aankomen op het tot nu toe vreemdste plekje om op te treden.
na vijf uur filerijden arriveren we in brussel. we rijden in één keer naar La Peniche Fulmar. een oude theaterboot, waar ooit goederen mee vervoerd werden. wij tommies hebben wat met boten, eerst de Stubnitz, nu dit. we krijgen een warm onthaal, de lucht die uit het beneden omhoog stijgt als wij het enge trappetje afwaggelen is een mix van Muf, Rot en Schraal bier. we houden even onze adem in. wat een nare combinatie van luchtjes als je zo net uit de frisse buitenlucht stapt.
we wankelen het trappetje af met onze gitaren en slaapspul. ons échte warm onthaal komt nog in de vorm van een aantal enthousiaste Belgen. we worden voorgesteld door Do, onze gastvrouw en de organisatrice van deze avond. de andere acts deze avond zijn een folky singersongwriter met een grote liefde voor cowboys en een experimentele doom achtige band bestaande uit een basgitariste en animal van the muppets-achtige drummer. gelukkig drie totaal verschillende bands, dus we zijn niet de band die er weer eens niet bij past.
wanneer we een drankje willen bestellen ontdekken we het ouderlijk paar achter de bar. waarschijnlijk zo rond de 80. de man schuifelt richting de bar om onze bestelling op te nemen. dit kan niet in het Nederlands, dus de eerste Franse woorden worden uitgesproken. "une bière, une coca et une whisky". er verschijnt een fles bocht uit de kast die voor whisky moet doorgaan. deze kunnen we niet met onze bonnetjes betalen aangezien hij 'trés chér' is en na deze ene stapt Ra toch liever over op de bier. bocht waarvoor we betaald hebben. ai! (whisky-cola whisky... alleen goed om te mengen).
De singersongwriter begint. voor ieder liedje legt ze even uit waar het over zal gaan. voornamelijk liefde. mislukte liefde. cowboys. en magic faeries. maar allemaal lieve aardige liedjes en door het charmante accent met uitleg voor elk nummer luisteren we stilletjes naar de liedjes. gitaar en stem, soms heb je niet meer nodig... maar mon dieu wat ben ik blij dat wij meer gebruiken. toch best wel alleen-ich zo in je eentje liedjes over jezelf zingen. alleen-ich en eng!
de tweede band zet snel de spullen klaar. al snel blijkt deze band niet baby-friendly. ik verschuil me dus achterin de boot om de luide bastonen te ontwijken. bij mede-tommies Ra ploppen de oren om de paar noten en sommige bastonen zijn zo laag dat het lijkt alsof de raampjes van de oude boot ervan gaan rammelen. ik ga na een nummer naar boven om mijn buik met inhoud te ontzien en geniet van de maanschijn die terugkaatst van het water. overigens het weinige water van brussel, want naast deze kade hebben we geen water meer kunnen ontdekken.
wanneer wij enthousiast beginnen met onze spulletjes opbouwen (comme des professionals) valt opeens het licht uit. en niet alleen het licht. alle electriciteit is weg en wij zijn even bang dat we onze spulletjes weer kunnen inpakken. maar omdat we geen bericht krijgen dat dit het geval is gaan we vrolijk verder met het inprikken van gitaarkabels en in elkaar zetten van hi-hats, onder begeleiding van wat zaklampen van behulpzame bezoekers. na tien minuten is het licht weer aan, blijkt mijn versterker voor de avond stroom te hebben en doen we een line check á één minuut. "check check, ja ik hoor alles prima. merci!"
we kleden ons om achter het gordijn tussen de trappen aan de achterkant van de boot. onze opkomst is glorieus. de jurkjes voelen weer eens compleet misplaatst. maar uiteindelijk zorgen ze voor een fijn moment van "even loslaten wie je bent en wat je aan het doen bent" bij ons tommies en al snel gaan we van nummer naar nummer alsof we niet vijf uur in een auto nootjes hebben zitten eten.
het gaat rap. Ra's snare begeeft het (het hendeltje werkt niet meer, waardoor we the tommies met een extra tommie worden)en ze baalt dusdanig over dit vervelende geluid dat ze een beetje van slag is. gelukkig beginnen we ondertussen routiniers te worden op het gebied van rare drumstellen die uit elkaar vallen en gek geluid waardoor Ra zich fier door de set heen mept. Tussen de nummers door roept iemand METALLICA, waarop ik antwoord met SLAYER en dit breekt het ijs bij de doom liefhebbers die hierna nog harder klappen. er wordt heel hard om een toegift geschreeuwd en omdat deze vraag zich blijft herhalen en steeds harder, besluiten we toch maar een toegift te doen. is die wissel van instrumenten toch nog ergens goed voor.
na de show praten we nog wat na met de locals, maar omdat er niet al te veel volk is besluiten we samen met Do en NIna snel te vertrekken richting slaaphuis. even opruimen, twee cd-s verkopen, een mega-compliment in ontvangst te nemen ( "you sound like megadeath") en nog één keer omkijken naar dit gekke bootje. waar zijn wij nou weer terecht gekomen deze avond?
in het mega mooie huis van Do nemen we nog een mango sapje en wat choco-koekjes, waarna we de tandjes poetsen en in bed duiken. ik heb de zolderverdieping voor mij alleen, denk twee seconden na over het leventje in mijn buik en mijn lief die op me wacht en kan dan de slaap niet meer bevechten en val in slaap.
de dag erna worden we beloond met een fijn ontbijt met muesli, melk en thee zo zwart dat laura denkt dat het koffie is. we zeggen vaarwel tegen NIna die nog gaat exposeren op de ladyfest in luik die dag. Do neemt ons mee naar een grote vlooienmarkt met prachtige vintagejurkjes (die ik allemaal op dit moment tóch niet pas) en daarna lopen we naar de grote markt en drinken we ergens koffie. onze wegen scheiden wanneer Do richting huis gaat om nog even haar spullen te pakken voor het ladyfest feestje waar ze moet spelen. we vinden het jammer dat we er niet bij kunnen zijn.
brussel is groot en mooi, en als je van winkelen houdt ook heel fijn. helaas is de enige winkel die ik binnenloop te warm waardoor ik met een wee gevoel in de buik naar buiten moet vluchten. van zoete geurtjes wordt ik misselijk.
daarna proberen we een museum te vinden, waardoor we een stuk lopen, geen museum vinden en uiteindelijk een bus terugnemen richting centrum. openbaar vervoer is érg duur met ritkaarten van 2 euro per ritje. achteraf had de dagkaart wel handig geweest... uiteraard.
we eten nog een patatje met mayo, die minder belgisch is dan verwacht en zoeken de metro richting Do's huis.
daar laten we wat kado'tjes achter voor de gastvrouw en laden we onze spullen in de auto. ik draai ons bumpertjebumpertje uit de parkeerplek en we zijn op weg naar optreden nummer 2.
de meeste tijd verdoen we in Brussel zelf, waar een bordje RING ontbreekt en onze routebeschrijving niet blijkt te kloppen. we vinden de ring uiteindelijk en zijn vanaf daar binnen een half uur bij de zaal in la louviere.
la taverne ligt op de place communale. wat een dorpsplein in la louviere is. dit plein bestaat voornamelijk uit parkeerplek. het dorp lijkt een soort arbeidersdorp, waar niemand echt iets te doen heeft. we worden verwelkomt door een aardige barman en krijgen meteen bier en thee. ook wordt er een hotelkamer voor ons geboekt.
overigens spreekt niemand hier nederlands, noch engels, waardoor we terugvallen op havo-frans-van-8-jaar-geleden. we redden ons wonderwel en hebben zelfs wat gesprekjes met de locale hangouderen. er wordt in la taverne door wat oudere mannen gekaart en dronken.
wanneer we ons eten (bestaande uit vlees op stokjes en brood) op hebben en terugkeren van de backstage ruimte, blijkt er al een aardige menigte in de zaal te zijn. tijdens de eerste band blijkt de helft van deze menigte al dronken (het is een uurtje of 10) en dat wordt in de loop van de avond steeds erger. we spelen gelukkig als tweede, waardoor de dronkenmans-kreten iets beperkt blijven... maar een band met drie meiden die punk spelen hebben ze hier duidelijk nog niet zo vaak meegemaakt. we voelen ons écht de internationale band van de avond en iedereen wil met ons praten. ook tijdens het optreden. ik maak grapjes in het frans. mensen schreeuwen en klappen. er staat een mannetje of 150 tegenover ons (al voelt dat als een klein clubje van 20, Ske heeft ze geteld en kwam op bovenstaand aantal uit). er wordt gesmeekt om een toegift. we doen hetzelfde als de avond ervoor, behalve dat we ook ons nieuwe nummer Club45 spelen (waarbij Ra stoer bas speelt en zingt en Ske drumt)doen we ook onze "klassieker" Angel. als we uiteindelijk boven geraken om af te koelen (na heel wat mensen te ontwijken die meteen met ons willen praten) worden we verwelkomt door een van de andere bandleden die heel hard een regel uit ons franse nummer zingt. ze zegt dat ze geen stem meer over heeft van het schreeuwen tussen onze nummers door. wat nou beschaafde belgen?
na wat uurtjes blijven hangen, ik voornamelijk backstage werkend aan mijn Frans en Ra en Ske als echte merchandise verkoopsters beneden met ons koffertje met cd-s, merkt de barman dat ik moe begin te worden. snel geeft hij het "we gaan"seintje waarop we onze spullen inladen en achter hem aan naar het hotel rijden. we worden geholpen bij het uitladen en de barman vertrekt weer snel om terug te gaan naar de bar. aardige gast die zich voornamelijk bekommerde om de gezondheid van mijn kindje en ra zoveel mogelijk bier gaf. :)
te luidruchtig in het hotel met elkaar, waardoor de overige gasten wraak namen door 's ochtend veel herrie te maken.
verlaten ons hotel (gelegen tussen een truckwash en de E19) om 11 uur en rijden in één keer naar huis. het is mooi geweest.
een echte aanrader overigens voor al die bands die ruzie met elkaar krijgen wanneer ze langer dan drie dagen elkaar zien. gewoon een mini tour naar belgië.
kenjelache!
