six-o-clock up with the cock

nu ik zelf thuis een beetje hoogzwanger zit te wezen, valt me opeens op hoe weinig mensen in deze arbeiderswijk eigenlijk werken. En wat voor rare types wij als buren hebben.

Zo heb je naast ons de vrouw die een invalide-kaart in haar auto heeft en haar eigen parkeerplek. Ik denk dat zij dus een goede reden heeft om niet te werken. Maar waarom staat bij haar om 6 uur 's ochtends al radio 1 te schallen in de keuken? Waarom gooit ze met elk kastdeurtje dat ze heeft? Waarom laat ze soms haar grijze container meer dan een week aan de weg staan? Waarom begint ze haar levensverhaal tegen wie het maar wil horen, zodat ik niet eens rustig op het bankje voor ons huis een boek kan lezen? (De vorige keer zat ik echt mét boek in handen te lezen en toch dacht ze dat ik tijd voor haar verhaal had....) Ze heeft ook soms een week een man over de vloer. Háár man, volgens mij, die uit Rusland komt. Dan lijkt het net alsof er een leger daar binnen zit. Zo luid wordt er dan soms gepraat.
Als hij er niet is zit ze voornamelijk voor haar huis te praten met de vreemde buurman.

Hem zie ik ook elke dag voorbij lopen, fietsen, of spelend met het alarmsysteem van zijn auto. Zijn auto die altijd glimt want hij poetst hem ongeveer 3 á 4 keer per week. In zijn blote harige barst. Waar niemand om verlegen zit. Hij is het type UB40 en Toto, met een lange staart en een grote kale plek op zijn kop. Altijd sandalen en een afritsbroek. Dezelfde afritsbroek. En soms als hij ons allen een pleziertje doet, een wit hemd ipv die harige buik en rug. Hij heeft ook nog eens zo'n "snelle" zonnebril gecombineerd met een petje waar dan zijn staart uithangt en hij zijn kale plek mee bedekt. Iedere dag loopt hij voorbij, poetst hij zijn auto, hoor je vijf keer achter elkaar het "bleep bleep" van zijn auto (misschien een dwangneurose?), staat hij in zijn halfnakie met de buurvrouw te praten, komt hij aanfietsen, of hoor je hem aankomen rijden in zijn auto met Toto op volume 10.

Dan hebben we nog de buurman die soms maanden van huis is. Die je nooit hoort en waarvan je eigenlijk nooit weet of hij thuis is. Dit is uiteraard mijn favoriete buurman, omdat hij ook nooit klaagt over geluidsoverlast en hij in het huis woont wat aan ons huis vast zit.

Verder heb je het jonge stel met kind. Ik geloof dat zij wel werken...

Dan heb je de aardige schooljuffrouw-achtige vrouw die ik iedere dag een paar keer aan zie komen rijden, hond achterin. Ik denk dat ze wel in het onderwijs móet zitten, wat natuurlijk haar dagelijkse aanwezigheid zou verklaren. Plus de vreemde uren overdag dat ze thuis is/komt. Overigens een van de weinige buren die ik niet ontwijk en waarmee ik wel een praatje maak over het weer of mijn buik... (op haar verzoek).

Dan heb je nog een Surinaams gezin, die je niet zo vaak ziet. Een oudere vrouw en man die zich weleens in klederdracht hijsen (maar waarvoor???). Twee oude vrouwen die samenwonen (ik weet niet of het een stel is) en dan mijn favoriete stel:

Eucalypta en Paulus de verlepte boskabouter. Eucalypta is een oudere (waarschijnlijk nog maar 40, maar type ex-junk, mager, dakloos, niet tegen willen komen in een tunneltje)vrouw met ingevallen gezicht. Een grote neus. Een gele jas uit 1976. En een bijpassende man. Al weten we niet of het haar man is of haar broer. Hij (een stuk kleiner dan zij, een seat marbella met startproblemen als het koud is, een baard en eeuwig een shaggie aan zijn lip geplakt, ook reageert hij nogal uitbundig op de kat van de buurvrouw.. dan lult hij de oren van de kop van dat beest en kroelt hij door haar vachtje etc.) is een vreemde snuiter die onlangs tegen mijn broers auto aanreed... gelukkig had die zijn auto zo geparkeerd dat zijn band uitstak en Paulus dus tegen zijn band aanreed en niet tegen de auto. Hij keek even schichtig om zich heen om te zien of hij betrapt was en sjokte toen snel (snel sjokken ja, echt hardlopen lukt hem niet denk ik) richting zijn armoedig ogende huisje. Ik heb hem nog nooit horen praten tegen een mens. Wel tegen de kat van de buren dus. En de manier waarop hij dat doet toont toch wel enige vormen van GESTOORDHEID aan. Af en toe gaan ze samen in het kleine autootje ergens heen. Soms neemt hij een enorme vishengel mee met een enorme visbak.

Verder wonen er nog een paar saaie stellen, waarvoor ook geld dat ik niet echt het idee heb dat ze werken.. in ieder geval niet fulltime en niet van 9 tot 5. Mensen die dag in dag uit op willekeurige tijdstippen thuiskomen en weggaan.

Gelukkig werken mijn lief en ik zoveel dat we het imago van arbeidersbuurt weer een beetje weten te herstellen. De mensen in de koopwoningen tegenover ons zijn namelijk enorm rijk en snobberig.

Leve Sociale Huur!