het kind in mijn buik

vandaag weer een afspraakje met de verloskundige.

zo'n praktijk zit altijd vol enthousiaste 40+-ers die énórm blij zijn met hun dikke buik. van die tikkende biologische klokvrouwen die na het bereiken van hun doelen (een man vinden met een goede baan, een auto kopen en wellicht ook zelf nog ergens werken) zijn gestart met het kinderen opwekken. van die vrouwen die hun ovulatie-schema erbij pakken om te checken wanneer ze weer eens van bil moeten gaan met hun man-in-pak-met-volvo-station-van-de-zaak. natuurlijk doe ik deze vrouwen een beetje te kort. natuurlijk heb ik 'geluk' dat mijn zwangerschap zo makkelijk 'kwam'.. maar ik kan gewoon niet zo goed tegen het ultieme plannen van een kind. je leven een beetje op orde hebben voordat je aan zo'n "hele onderneming" begint snap ik wel. ik heb ook gewoon een baantje en een vriendje en een huisje waar het fijn vertoeven is... maar deze vrouwen maken lijstjes. wanneer ik dit-dat-zus en zo voor elkaar heb, dán gaan we 'aan de kinderen beginnen'. ik ben niet zo van de "je begint aan kinderen" ik ben meer van de "je krijgt kinderen als je gelukkig genoeg bent". waarmee ik alleen wil aangeven dat het ook niet zo normaal is dat het allemaal lukt.

behalve alle risico's die het meebrengt om op latere leeftijd zwanger te geraken, vind ik het ook nog eens laf. zo van, eerst alles op een rijtje en een heel saai normaal leven creëren en dán komt de kleine in een perfect wereldje terecht. een rijtjeshuis, een kat (die van slag raakt door dat dag en nacht gehuil en alle aandacht kwijt is), een goede baan... het kindje mag al die dingen niet missen. want dan komt het te kort.

ik heb geen auto. ik ben nog van plan ooit weer eens een deeltijd studie op te pakken en wat met mijn hersenen te gaan doen. mijn lief en ik overwegen het eerder om NOOIT te gaan trouwen, dan dat we nu opeens kriebels krijgen en ons onderdompelen in "hecht"-waanzin, we hebben niet eens een huisdier. wel twee planten en die zijn nog steeds niet dood. wat het bewijs is dat mijn lief een goede vader zal zijn. wij zijn niet opeens van het 'koetelekoet' en 'oh wat een lief puppie', wij kokhalsen nog steeds als mensen babytaal gaan praten tegen hun kind ipv met hun normale stem. (voorbeeld: "heb je bah? heb je bah dan? wat is dat nou weer? ik zal even een slabbertje pakken. ja! een slabbertje! ja! dat is leuk!") ondanks de zwangerschapshormonen die mijn lijf nu aanpakt en die gieren door mijn buik en hoofd is mijn hersenpan nog niet wee geworden. (overigens allerlei andere dingen wel hoor. zo kan ik niet meer te lang lopen omdat mijn bekken-banden dan zeer gaan doen... tsja).

en dát is wat me zo irriteert aan al die heftige moeder-moedertjes bij de verloskundige. dat irritante stemmetjes opzetten, dat vertederd kijken naar het kwijlende kind in de speelhoek, dat onderling elkaar een beetje glimlachend aan zitten staren. waar al die 40+vrouwen minimaal een kwartier nodig hebben bij de verloskundige, sta ik na 8 minuten alweer buiten omdat ik niet zo van het "domme vragen" stellen ben. omdat ik dingen opzoek. niet ongerust raak bij elke "rare beweging" die mijn buik maakt.
ik wéét dat het kind nu groot is en op een rottige plek ligt waardoor ik het benauwd krijg na twee keer de trap oplopen.

anyway. dat wou ik effe kwijt :)

ga morgen naar de ACU kejjelachen!
(ps. ik ben er niet, ik ben zwanger)