je eerste stukje vinyl

ik heb niet zoveel vinyl in de kast staan. Waar mijn lief rond de 1000 platen heeft, heb ik er waarschijnlijk 10, waarvan er 9 echt abominabel slecht zijn. Zo heb ik de slechte plaat van Slayer, de slechte plaat van the New Bomb Turks en zelfs een slechte Dickies plaat. Uiteraard heb óók ik een verzamel-elpee met ska nummers en een live in china (ofzo) album van Cheap Trick. Die laatste kocht ik overigens na een referentie van Bratmobile in een nummer ("and give me back my Cheap Trick records!).

je eerste plaat of cd is iets wat voor altijd in je geheugen blijft hangen. naar het schijnt. waarom juist díe plaat/cd. waarom juist díe kant opgegaan qua muzieksmaak.

ik ben bang dat ik mij de eerste cd niet meer herinner. ik denk dat het een verzamel-cd was met dansliedjes. (ik heb ook een aardig moppie gedanst in mijn verleden, moet u weten...) en dat vergeet je dan maar uit gemak, want écht stoer om te vertellen is het niet.

mijn eerste single herinner ik me echter wél. deze getuigde van veel meer klasse en smaak dan een 7 jarige kan hebben.

mijn ouders hadden een oude platenspeler gekregen van mijn oom. muziek-freak van het eerste uur en een ware poprock-encyclopedie. niet een man met geweldige smaak (zo vindt hij the Golden Earring de beste band OOIT... ik vind met zo'n naam dat je die titel dus nooit kunt krijgen), maar wel een man die zijn platenspeler de deur uitdeed (waarschijnlijk ivm nieuwe en betere) en daarbij een heleboel plaatjes en singles.

uren zaten mijn broers en ik aan de eettafel. mijn vader had ons laten zien hoe zo'n ding nou eigenlijk werkt. mijn moeder had haar collectie "dit vindt je moeder leuk" van zolder gehaald en hele avonden gingen er voorbij met de zwarte schijven die voor onze ogen ronddraaiden. de 'muziek' varieerde van Berdien Stemberg en Nana Mouskouri (mijn moeders keuze uiteraard), naar oude motown singles van the Jackson 5 (ik moet toegeven dat dit mijn keuze was), naar Simon & Garfunkle (een van mijn broers, al weet ik niet zeker of het wel S&G was of iets anders vreselijks), naar the Shadows (de enige plaat die mijn vader bijdroeg aan onze muzikale opvoeding) en vervolgens naar de Avonturen van Foefer. De favoriete plaat met sprookjes en verhaaltjes, was de plaat van Foefer. gekocht bij de V&D. een blauwe hond die avonturen meemaakte. wat voor avonturen weet ik niet meer en waarom ik een aversie tegen honden heb gecreëerd is mij ook onduidelijk.

anyway. het plaatje wat ik écht geweldig vond was er een met een saai blauw labeltje. Chrysalis. De band heette Blondie, al dacht ik dat alleen de zangeres blondie heette en met een cassettebandje of iets dergelijks meezong. Het nummer heette "i'm gonna love you too" of "i'ma gonna love ya too". Want de blonde dame op het hoesje zong niet keurig in het engels, maar met een amerikaanse tongval. avond na avond kon ik dit plaatje opzetten en meezingen en rondspringen. wat ik ervan maakte weet ik natuurlijk niet meer, maar dat is dan weer de charme van engels meezingen zonder enig idee wat er gezongen werd. het was wel duidelijk wie mijn grote rolmodel zou zijn. na blondie bleef het bij mij nog even cool om blonde vrouwen tof te vinden (ik was ten slotte meer blondie dan deborah zelf, met mijn witte "spokie" kop) en was het Madonna. een rolmodel die snel van haar troon viel toen ik haar voor het eerst in JP Gaultier op tv zag met puntborsten. ewl! :)

anyway. mijn eerste single-tje staat tussen mijn vreselijk slechte platen en poppy punkrock aankopen die ik jaren later deed. op mijn tiende karaoke-de ik het nummer The Tide is High op de basisschool. ik denk dat ik pas op mijn 11de ontdekte dat blondie een Bánd was en niet alleen een zangeres.
ach nostalgie.