potlood

mensen zijn potloden. ten minste sommige mensen. gisteren had ik de discussie hierover via msn met een oud huisgenote, die zich afvroeg waarom vrouwen hun kinderwagens altijd midden in het pad zetten om te kletsen en zo de doorgang voor iedereen belemmeren. ik denk dat die vrouwen het niet door hebben.

en zo heb je werkpotloden en denkpotloden. ik ben een beetje van beide. maar op mijn werk is er echt een scheiding tussen werken en denken. gisteren was ik bijna zo ver om naar huis te gaan. de een vertelde me dat ik niet meer mocht bakken, de ander werd boos omdat ik niet meer had gebakken. ik wil best zelf initiatieven nemen, maar als je dat doet en je maakt wat schoon krijg je meteen termen die ze zelf niet snappen om je oren (kruisbesmetting krijg je juist als je NIET schoonmaakt, sjappies). en oh ja. ze doen alles het liefst op het laatst. heb gisteren ervoor gezorgd dat het niet op het laatst was. om half zeven gaan we dicht en om half zeven was mijn buffet schoon (kruisbesmetting my ass), alles opgeruimd, schaaltjes bijgevuld, werkbanken schoon. de kok haalde zijn au bain op (grote bak met eten, waar niet veel meer van over was behalve de groenten die volgens de kok om tien voor half zeven bijgevuld moest worden terwijl millitairen geen groentes eten) en ik had om tien over half zeven geschrobt en was klaar. tot zeven uur gewacht op de spoelkeuken. en iedereen maar zeuren dat het zo moeilijk is... maar iedereen maakt pas schoon om half zeven terwijl je daarvoor uit je neus staat te vreten.

je snapt ik vermaak me niet echt.

dus des te meer hoop ik dat het gesprek van vanmiddag mij iets goeds gaat brengen. ik ben weer in dubio over mijn kledingkeuze. ik vraag me af hoe ik mijn haar zal dragen. ik bedenk me of ik mijn tempo t per telefoon of persoonlijk af moet gaan zeggen. ze kunnen de schijt krijgen. dus ik denk dat telefoon goed genoeg is. en als ik de functie niet krijg, dan ga ik gewoon alsnog tussen de golfballen/banen chillen en drankjes daar rondbrengen.