babysounds en donderslagen

maandag bereikte ons het vreselijke nieuws dat Michel W. de nacht van zondag op maandag dood is gegaan. het vrij plotselinge nieuws schokte des te meer omdat:
1, ik enkele maanden terug nog een vrolijke mail van deze vrolijke gast kreeg met foto's van zijn kleine lieve meisje en hem. zij met frons, maar zíjn ogen en hij met een gelukkige papa smile.
2, Michel nog hartstikke jong was (twee jaartjes jonger dan mijn lief) en wij niets wisten over eventueel slecht hart etc.
3, omdat hij óók nog niet zo lang vader is vond ik het erg confronterend. uit het niets kun je dus opeens je geliefde en je kindje achterlaten.
4, er nu nooit meer samen gespeeld kan worden.
5, de dood altijd iets schokkends is.

we móesten dus ook naar de begrafenis. ons meisje ondergebracht bij mijn schoonzusje, die wel raad weet met menig kind. (ze is ook goed in babymassage, wat zelfs ónze dochter rustig maakt) en op weg naar een zaaltje midden op een industrieterrein. vervelend. natuurlijk in de kist gekeken, waar ik meteen spijt van had. normaal kijk ik niet, maar dit plotselinge overlijden moest toch een soort 'gezicht' krijgen. ik weet dat ik nu, een jaar na de dood van iedereens lieve vriendinnetje Meta, nog steeds haar af en toe denk te zien ergens.
het meest hartbrekende was toch wel om zijn oogappeltje rond te zien huppelen, zonder een idee waarom al papa's vrienden er waren en waarom papa daar gewoon doorheen bleef slapen.
natuurlijk regende het op de begraafplaats. natuurlijk bevroren onze tenen. natuurlijk was het allemaal verdrietig. en toch eindigde de dag als een soort groots weerzien van oude bekenden van mijn lief en met chips en bier in een nabijgelegen zaaltje.

dit soort gebeurtenissen laat je nadenken over je eigen einde (en dan komen opeens die ellendige reklamespotjes op tv!): op een regenachtige dag op een koude begraafplaats, of in een bloedhete zweterige sauna (crematie). ik ben er niet overuit. misschien laat ik die keuze maar gewoon over aan degene die achterblijft. bepaalde dingen weet ik al heel lang. zoals twee liedjes (hoewel ik met beide mijn lief geen plezier zou doen). en dat er nageborreld dient te worden in het stamcafé met een leuke band. maar wat zal er van S komen? wie zorgt dan voor haar?

anyway. een begrafenis komt maar 1 keer.. dus het is goed om dr bij stil te staan.


verder natuurlijk babynieuws.
onze kleine zit en ligt t liefst tegen je aan. luistert graag naar muziek en praat tegen de knuffels in haar box (maar ook tegen ons). het gaat allemaal zo snel, dat ik me al goed kan voorstellen dat ze straks loopt en praat en tegen ons in verzet komt :)