de lijn

ik heb zin in chipjes. altijd tegen een uurtje of vier heb ik zin in chipjes.
toen ik nog niet werkte of af en toe om vier uur Niet werkte, pakte ik dan voor mijzelf een schaaltje. vulde deze met de gezouten gouden schijfjes en smikkelde me een eind in de rondte.
nu is 4 uur mijn inkak moment. mijn cup a soup moment. mijn 'wat duurt de dag nog lang' moment.

vandaag kreeg ik van de buuv vier biologisch heel logische eitjes. van de kip die ons het leven zuur maaktte door oorverdovend te kakelen (wat doen kippen ook al weer?) nu is de kip een paar deuren verderop terecht gekomen en horen wij haar niet meer. de eieren voor de in het verleden geleverde overlast ontvangen wij wel. thuis even kijken hoe dat nu smaakt. dat ligt namelijk aan de voeding van het beeske.

en verder. behalve het enorme indut moment kijk ik niet uit naar het straks enorme stress moment. dan moet ik namelijk als een gek naar de tennisbaan crossen. voetgangers met seinlichten waarschuwen, fietsers afsnijden. om mijn twintig nog wat minuten aan tennisles niet te missen.

ja ja. queens of the stone age en tennisles.