forensisch naturlich

af en toe heb ik een hekel aan mezelf iedere dag die trein in sleuren. voornamelijk wanneer er dertig man tegelijkertijd als eerste door de deuren van de trein naar binnen wil stormen. ik daar tussen sta met een warme chocolademelk in mijn hand. natuurlijk is duwen en trekken volkomen geoorloofd in deze Strijd Om de Stoel. net aan kan ik dan mijn drankje (et dus mijn handen, warme choco doet best pijn als het over je heen valt) redden. ik vlij mijzelf meteen neer op de eerste beste traptree die ik tegenkom. soms resulteert dat in kauwgom op mijn favoriete jurkje (grr!) maar je hoort bij niet klagen over reizen in spits-tijd. zelfs vertragingen, onbeschofte conducteurs en zuchtende medepassagiers neem ik voor lief.

het is namelijk een keuze. dat reizen elke dag. ik kan heel eenvoudig een baantje vinden in het stadje waar ik woon. en de meeste mensen kunnen dat. oke, oke, sommige droombanen kom je misschien écht alleen in amsterdam tegen.. maar als dat reizen zo vreselijk is, dan settle je toch voor een 'mindere' baan met minder gezeik?

al die lange gezichten 's ochtends, da's toch helemaal nergens voor nodig.

vanochtend waarschuwde een vrouw in de tram me voor een vieze zitting. ik was zo verbaasd over deze ongevraagde, oprechte, aardig bedoelde opmerking dat het me sneed. want sinds wanneer is aardig doen bijzonder geworden???