prof carr.

onlangs werd ik op het werk aangenaam verrast door het bezoek van twee meiden rond de leeftijd van 14. (geloof ik, ze zagen er namelijk 18/19 uit)
ik dacht bij mezelf "die komen niet voor een advies gesprekkie, dus misschien moeten ze bij de buren zijn". de buurman verkoopt medicijnen op recept. iets wat qua woord weer op "ons product" schijnt te lijken.

afijn. de aap komt snel uit de mouw. of ze een paar vragen mogen stellen. uiteraard sis ik ze na 2 seconden toe dat dit mag, als ze stoppen met Mevrouw zeggen. ze danken me meteen hartelijk en een van de twee pakt een verfrommeld blaadje uit haar jaszak (waar waarschijnlijk behalve dit blaadje nog heeel veeel andere rotzooi te vinden is). de ander pakt een paarse glittertjes pen (deze meiden hebben duidelijk stijl) en een leeg verfrommeld blaadje.

eerste vraag: "wat doet u hier de hele dag". ik antwoord uitgebreid. noem heel veel taken. glimlach tussendoor. kijk geïnteresseerd. je kent het, de hele non-verbale communicatie enzo. het meisje schrijft met haar glittertjes pen drie woorden op haar velletje.
tegen de laatste vraag aan, voel ik me opeens een 45 jarige tiepmiep die haar dochters vriendinnetjes enthousiast probeert te maken voor het beroep TIEPMIEP. redelijk deprimerend ja.
dan komt de laatste vraag "en wat verdient u zoal per maand"... ik noem mijn salaris en voor het eerst verschijnt er een blik vol waardering. ik voeg heel trots toe "volgens mij is dat wel rond het gemiddelde hoor".. de meisjes bedanken me voor mijn tijd en ik wens ze succes.

als ik ze een seconde later met dezelfde blik langs het kantoor zie lopen voel ik een klein euforisch gevoel in mijn buik. die worden later ook tiepmiep.